Állar
ÁLLAR Henni dámar so væl, tá ið vatnið er so stilt, at tann svarti hamarin í fjallinum speglast í vatnskorpuni. Hon fer úr skónum, vatnið er mjúkt sum floyal. Hon lyftir teir gráu steinarnar inni við bakkan, sær teir smáu állarnar ringja seg um hvønn annan. Hon undrast á, hví …