ÁLLAR

Henni dámar so væl, tá ið vatnið er so stilt, at tann svarti hamarin í fjallinum speglast í vatnskorpuni. Hon fer úr skónum, vatnið er mjúkt sum floyal. Hon lyftir teir gráu steinarnar inni við bakkan, sær teir smáu állarnar ringja seg um hvønn annan. Hon undrast á, hví teir eru her á jørðini saman við henni. Hvør meiningin er við teimum. Hon kundi so ikki hugsað sær at bitið í teir. Hon veit, at summi vaksin gera tað, serliga í teimum heitu   londunum. Tað fer henni kalt niður eftir rygginum. Tey svørtu, hálu dýrini krøkja seg áhaldandi um hvørt annað. Tað fær hana at hugsa um, tá gørnini hjá abbanum eru so fløkt, at hon má hjálpa honum at rekja tey.

Vatnið er so mjúkt, so lokkandi. Hon fær ikki bara sær, noyðist at royna tað. Hon skimast rundan um seg. Eingin at síggja, hon er púra einsamøll. Hon hoykir seg niður, hálar kjólan upp, smoyggir undirbuksurnar niðurum, stingur rumpuna í vatnskorpuna. Vatnið kínir ta beru húðina, kritahvít og følin, líka hvít sum kirkjutornið, sum sæst langt burturi og beint nú slær fyri henni og øllum hinum einsamøllu. Hon sær sátubørnini, tey líkjast stirðnaðum dýrum á rað, so langt eygað sær, heilt út til ta svørtu kirkjuna við tí hvíta torninum. Stendur onkur har og kikar? Abbin er klokkari. Hon reisist sum eitt fok, hálar við vandum hondum undirbuksurnar upp, kjólan niður, samstundis.

Hon berjist við samvitskuna. Kanska hevur onkur annar eisini sæð hana. Kanska fara tey at koma, meðan hon svevur, við lummunum fullum av állum. Endarnir á teimum ringja seg uppúr, toyggja seg eftir henni, vilja sleppa fram at hennara mjúku rumpu. Og abbin fer at frætta tað, fer at blíva keddur, og hon fer ikki longur at sleppa at sova hjá honum, tá hon ræðist myrkrið.

(Úr stuttprosasavninum 43 bagatellir, Torgard 2018.)